Conversation
Naar wie moeten we luisteren? Van wie moeten we leren? De maatschappij bepaalt de hiërarchie in discours en kennis. Om te experimenteren met een horizontaler en inclusiever delen, om van de publieke ruimte een plaats te maken voor overdracht van niet-dominante en/of onderdrukte kennis, startte Sarah Vanhee in de herfst van 2020 bodies of knowledge (BOK) op, een semi-nomadische klas die op verschillende locaties in Brussel werd opgezet. Een school die waarde hecht aan kennis die niet zichtbaar is, maar wel kan bijdragen tot een rechtvaardiger en menselijker samenleving. Hoe zich verdedigen in de openbare ruimte? Hoe overleven met weinig middelen? Hoe minder bang zijn? Hoe verzorgen met z’n handen? Hoe kinderen feministisch opvoeden? Of hoe zien bomen de wereld? Uit een veranderende lijst van bijna 100 vragen wordt kennis verzameld bij mensen met zeer uiteenlopende ervaringen, uit verschillende delen van de samenleving en wier stem niet vaak wordt gehoord. Tijdens de workshop delen we enkele vragen rondom leren, luisteren en kennisoverdracht, en gaan we – aan de hand van de BOK tools- op zoek naar wat waardevolle, onderbelichte kennis zou kunnen zijn bij onszelf, bij bekenden en onbekenden.
Sarah Vanhee is een kunstenares wiens werk al jaren lokaal en internationaal te zien is. Haar indisciplinaire projecten proberen radicale verbeelding in de realiteit te brengen, bewegend tussen de civiele ruimte en het institutionele kunstenveld. Ze werkte in open velden, privé-woonkamers, theaters, gevangenissen, op publieke canvassen, in vergaderzalen, etc., met mensen van alle achtergronden en leeftijden. Sarah initieerde BOK als een langlopend, lokaal project in een poging om de civiele ruimte te gebruiken als platform voor de uitwisseling van niet-dominante, belichaamde kennis.
Flore Herman is publiekswerker, dramaturg en producer. Ze werkte voordien voor het Kunstenfestivaldesarts en met performers Anne Thuot en Sara Sampelayo. Vandaag engageert ze zich in participatieve kunstprojecten die de onzichtbaarheid van lichamen en kennis in de Brusselse publieke ruimte in vraag stellen. Ze beschouwt sociaal-culturele bemiddeling en artistieke ondersteuning als een manier om actoren en levenservaringen te laten ontmoeten die dat anders misschien niet zouden doen, en die zo samen kunnen bijdragen aan meer sociale rechtvaardigheid.
